Wzgórze Kredowe w Chełmie

  1. Cel – wytworzenie współdziałającego miejskiego biotypu kulturowo-przyrodniczego zgodnie z wytycznymi europejskimi tj. zrównoważone przeniknięcie się struktury przyrodniczej i kulturowej w intensywnie użytkowanej przestrzeni miejskiej.
  2. Osie planu z 1926 roku (ich przebieg) zostały wyprowadzone z istniejących ulic i budowli naniesionych na współczesną mapę geodezyjną miasta i stanowią wraz z liniami rozgraniczającymi ulic otaczających podstawę do zdefiniowania przestrzennych związków Nowego Śródmieścia z terenami otaczającymi. Ww. osie i związki określają podstawowe formy przestrzeni publicznych ulic i placów. Formy przestrzeni publicznej wsparte są funkcjami usługowymi rozmieszczonymi w parterach zabudowy. Kulminację przestrzeni publicznych stanowi zespól trzech placów wokół obiektu wielofunkcyjnego oraz park na północnym stoku Wzgórza Kredowego.
  3. Zabudowa została oparta o przestrzenne nakładanie się funkcji przyrodniczych i kulturowych (publicznych i społecznych).W parterach obiektów mieszkaniowych, uniwersalnych, części dydaktycznych i hotelowych zaleca się umieszczanie funkcji usługowych podbudowujących przestrzeń publiczną. Na fasadach od strony przestrzeni publicznych miejskich wskazane informacje (reklamy) w pasie parteru usługowego do poziomu parapetów okien (mieszkań, akademika, hotelu).
    Dachy: na budynkach formujących pierzeje ulic Wiejskiej, Wyszyńskiego i Żeromskiego dwu- i czterospadowe z dachówki ceramicznej, pozostałe  biologicznie czynne. Parkingi pod zabudową i poniżej terenu . Wysokość zabudowy ogranicza się do ~10m, w tym mieszkaniowej, akademików i hotelowej ogranicza się do 3 kondygnacji, dydaktyki i kliniki do 2 kondygnacji. Maksymalna wysokość budynku „uniwersalnego” – 20m +5,0m, restauracja na dachu. Maszty przekaźnikowe maks. 32m od poziomu 222,0. Elewacje budynków ograniczających przestrzeń publiczną miejską podzielone na „kawałki” – klatkowe eksponujące charakter lokalnych użytkowników.
  4. System gospodarowania wodą opadową i kształtowanie zieleni
    Zaprojektowano powierzchniowy, rozproszony system gospodarowania wodą opadową oparty na zasadach małej retencji z rozsączaniem lokalnym. Wody opadowe mają zostać zagospodarowane na terenie objętym projektem poprzez retencję, odparowywanie i infiltrację. System ma zapobiegać lokalnym podtopieniom podczas deszczów nawalnych.  Elementy systemu to:
    trawiaste nieuszczelnione niecki infiltracyjne,
    zbiorniki ozdobne uszczelnione w zespołach zabudowy ( z systemem podczyszczania)
    suche strumienie (trawiaste nieuszczelnione) i rynsztoki (nieprzepuszczalne) z dodatkową retencją chwilową
    zbiorniki końcowe w terenach parkowych ze stałym minimalnym poziomem wody oraz przyłączoną infiltracyjną strefą bagienną i biologicznym złożem filtracyjnym.Nachylenie skarp wszystkich typów zbiorników i niecek nie może przekraczać 1:3 (zalecane 1:4 i łagodniej). Wysokość piętrzenia wody w obszarach infiltracji do 30cm (okres retencji w zbiornikach trawiastych nie powinien przekraczać 48 godzin). Niecki i strumienie w okresie suchym służą jako dostępny teren zieleni.
    Do systemu otwartych zbiorników i niecek bez podczyszczania odprowadzana będzie woda z dachów (niekrytych papą) oraz z ciągów pieszych i rowerowych.Na terenie objętym projektem występują gleby wapienne wytworzone na głębokiej warstwie skał kredowych. Roślinność typowa dla tego rodzaju gleb to murawy i zarośla kserotermiczne, a zbiorowiska klimaksowe to m.in. dąbrowy świetliste i łęgi zboczowe. Nowe nasadzenia powinny nawiązywać do zbiorowisk naturalnych występujących na tych glebach, co pozwoli na ochronę bioróżnorodności oraz zminimalizuje koszty utrzymania terenów zieleni. W kształtowaniu terenów otwartych i zieleni przy budynkach należy dążyć do zachowania istniejącego podłoża glebowego i muraw przez ochronę istniejącego humusu wraz z kłączami i nasionami roślin. W zadrzewieniach stosować gatunki typowe dla dąbrów świetlistych i łęgów zboczowych: dąb szypułkowy i bezszypułkowy, jesion wyniosły,  grab pospolity, lipa drobnolistna, brzoza brodawkowa, grusza pospolita, jabłonie dzikie, jarząb pospolity. W grupach krzewów  zaleca się stosowanie następujących gatunków: leszczyna pospolita, dereń świdwa,  szakłak uzupełnione innymi rodzimymi gatunkami kserotermicznymi:  tarniną, ligustrem, berberysem, głogami, różami. Jako wzorzec do tworzenia mieszanek na trawniki i runo parkowe oraz mieszanki dachowe należy przyjąć zbiorowisko Inuletum ensifoliae – zespół omanu wąskolistnego. Należy unikać gatunków obcych inwazyjnych, gatunków obcych dla regionu o wyrazistym pokroju nietypowym dla tego typu zbiorowisk, m.in.  żywotniki, świerki, jodły, jałowce, cyprysiki. W terenach zieleni otwartej unikać należy również  odmian drzew rodzimych o formach ogrodowych, np. płaczących i wąskokolumnowych odmian.

    Dachy zielone ekstensywne – mieszanki łąkowe nawiązujące składem do muraw kserotermicznych bazujące na gatunkach rodzimych.

    Tereny przy budynkach i dachy ekstensywane – zieleń ozdobna tworząca układy formalne lub naturalistyczne – skład gatunkowy nawiązujący do kserotermicznych zbiorowisk lokalnych rozszerzony o gatunki i odmiany ozdobne. Zaleca się zminimalizowanie udziału obcych gatunków roślin.

    Tereny zieleni otwartej / parkowej – zieleń urządzona, ozdobna o charakterze naturalistycznym. Trawniki parkowe należy ograniczać do  obszarów rekreacji czynnej – pola do gier , miejsc piknikowych itp.   Należy utrzymać obszar zieleni w obszarze muraw o charakterze kserotermicznym jako teren słabo zadrzewiony. Grupy drzew i krzewów kształtować jako  naturalistyczne, wielogatunkowe, z dominacją gatunków występujących lokalnie. Zaleca się maksymalne unikanie stosowania gatunków obcych i niezgodnych siedliskowo.

    Tereny podmokłe  – elementy systemu gospodarowania wodą opadową powinny być obsadzone roślinnością tolerującą warunki wilgotnościowe w poszczególnych typach zbiorników i spełniającą funkcje oczyszczające rozszerzone o grupy roślin charakterystyczne dla lokalnej flory m.in. oczeret jeziorny, turzyce,  rdest wężownik, kosaciec syberyjski, pluskwica europejska wzbogacone w niewielkim stopniu o obce gatunki ozdobne nieinwazyjne.

    Park na północnym stoku wraz z „dachami zielonymi” stanowi trzon gospodarki opadami zatrzymywanymi na terenie.

     

     

  5. Ruch pieszy w przestrzeniach publicznych przyjęto za nadrzędny nad rowerowym i samochodowym. Ruch kołowy tzw. „uspokojony” o maksymalnej prędkości 10 km/godz. Przyjęto założenie, że rozwiązania techniczne (materiały, estetyka) wykonane będą jak w tzw. „starych miastach” (np. jednorodna nawierzchnia jezdni i chodników). Parkowanie pod zabudową. Dostawy do usług w parterze od „frontu”.

Zagospodarowanie przestrzenne: prof. nzw. dr inż. arch. Marek Budzyński, mgr inż.arch.  Krystyna Ilmurzyńska, mgr inż. arch. Zbigniew Badowski; System gospodarowania wodą opadową i kształtowanie zieleni: arch. krajobrazu  Barbara Kraus-Galińska; wytyczne oraz bilans zapotrzebowania dla sieci wody, kanalizacji, ciepła i gazu: mgr inż. Andrzej Jagodziński, mgr inż. Jerzy Rotowski; wytyczne oraz bilans zapotrzebowania dla sieci energetycznej i teletechnicznej: Mariusz Blechar